Według wpisu w księdze zamówień z 11 marca 1899 r. ciężarówka została dostarczona do Zakładów Wodociągów Miejskich w Stuttgarcie, gdzie była używana w latach 1899-1923. Zdjęcie wykonane przy przejściu podziemnym niedaleko stacji kolejowej Cannstatt przenosi nas w tamte czasy: z przodu, w otwartej kabinie, siedzi szofer, a z tyłu, na skrzyni ładunkowej stoi pracownik. Obok niego znajduje się ogromne imadło, a obok urządzenie do obcinania rur i gwintów – wówczas podstawowe narzędzia do układania rur wodociągowych, które w większości były wykonane z metalu.
Dalsza część tekstu pod zdjęciem.
Po 24 latach zakłady wodociągowe w Stuttgarcie wymieniły ciężarówkę na nowszy model i w 1923 r. zwróciły ją firmie Daimler-Motoren-Gesellschaft, skąd trafiła do kolekcji muzealnej. W miarę nasilania się nalotów bombowych na Untertürkheim w 1944 r. część zbiorów przeniesiono do Drezna. W czasie późniejszej okupacji Niemiec i w okresie przed zjednoczeniem, wszelkie próby zwrotu pojazdu do Stuttgartu nie powiodły się. Dopiero po upadku muru berlińskiego w 1989 r. firmie Daimler-Benz AG, jak wówczas ją nazywano, po dwóch latach negocjacji w sprawie zwrotu 16 zabytkowych pojazdów, w tym modelu Daimlera z roku 1899, udało się zawrzeć umowę z władzami Saksonii, na podstawie której pojazd wrócił do muzeum po 63 latach.
Pojazd przypomina powóz konny bez dyszla i jest właściwie zwykłą platformą z opuszczaną klapą tylną na drewnianych kołach z silnikiem spalinowym. Zaledwie trzy lata po dostawie pierwszej ciężarówki, jej układ napędowy został już znacznie rozwinięty. W przeciwieństwie do pierwszej i drugiej wersji, silnik samochodu Daimlera z 1899 r. nie był już montowany z tyłu ani na ramie pojazdu pod kabiną, ponieważ okazało się to niepraktyczne przy załadunku od tyłu. Zamiast tego umieszczono go nad przednią osią. Sterowanie pojazdem odbywało się za pomocą przekładni kierowniczej zamiast łańcuchów. Funkcje, które były szczytem technologii w roku 1899, obejmowały wydajne chłodzenie silnika za pomocą rurowej chłodnicy i hamulce działające na oba tylne koła, a także na przekładnię redukcyjną. Hamulce montowane wyłącznie na tylnej osi były w powszechnym użyciu jeszcze przez wiele lat.
W ówczesnej broszurze sprzedażowej ciężarówka Daimlera z 1899 roku była oferowana z „silnikiem 2- lub 4-cylindrowym”, a także z „zapłonem elektrycznym”. Konwencjonalny zapłon z gorącą rurą, który był zapalany za pomocą wiórów drzewnych, często powodował skutki uboczne w postaci sadzy ograniczającej widoczność. Moc tych pojazdów wynosiła: 4, 6, 8, 10 do 12 KM, a ładowność 1550, 2500, 3750 i 5000 kg. Ponieważ koła były wyposażone w żelazne obręcze, jeździe po bruku towarzyszył ogromny hałas.
Źródło: Daimler
